Μη ρίχνετε ψιχάλες....

''Αυτόν τον δύσκολο κόσμο...''
  Κάθε μέρα πάμε για εργοθεραπεία,12 και,μετά το σχολείο,ο Νικανωράκος κάνει τις ακησούλες όπως λέει με τον Μελέτη και'γω πάω για καφέ ή μπυρίτσα λίγο παρακάτω,στον σταθμό.Σήμερα καλύτερα να μην πήγαινα.Ήταν εκδρομούλα,το ειδικό σχολείο,όλο το μαγαζί γεμάτο,έκατσα κάπου στο μπαρ,μου'ριχναν ματιές,χαμόγελα τα παιδιά,το ίδιο και'γω,κολλήσαμε 5 με κανά δυο παιδιά...Προσπαθούσα να με διαχειριστώ,όλη την ώρα,δυο από τα παιδιά ήταν σε αναπηρικά αμαξίδια,το ένα ηλεκτροκίνητο,καθόταν σε διαφορετικές παρέες,όμως ήταν μόνα τους.Έπεφτε το σωματάκι από τη μια μεριά,κανείς δεν πήγε να το σηκώσει,κανείς.Κάποια στιγμή το ένα παιδί,έμεινε μόνο του,και έμεινε μόνο του,συνέχεια να κοιτάει κάπου...Δεν πήγε κανείς από τους συνοδούς να τη γυρίσει στην παρέα με τα άλλα παιδιά,γιατί;Δεν άντεξα,δεν το αντέχω,περπατούσα για το γυρισμό να πάρω τον μικρό μου,και έκλαιγα,έκλαιγα.Τι να σκεφτώ,πως να σκέφτομαι το μέλλον,έτσι;Γιατί;Που'ναι η ανθρωπιά;Που;Και αυτή την αδικία πως,πόσο να μπορείς να τη χωνέψεις;Ναι,δεν μπορεί να περπατήσει,να κουνήσει τα χέρια,είναι άνθρωπος όμως,ψυχή,γύρνα το αμαξίδιο,το παιδί,από την άλλη μεριά,να βλέπει τους συμμαθητές του,γύρνα το,τόσος κόπος είναι;
Σκέφτομαι και σκάω,γιατί;Γιατί δεν περνάν όλα απ'το χέρι μας,δυστυχώς...

Στα όμορφα μάτια σου το γκρίζο μην το βάζεις
δεν σου ταιριάζει σου λέω δεν είναι καλό
το φως σου αγάπη μου μην θες να το σκιάζεις
με παραμύθια που 'χουν τέλος κακό...

Θα το αλλάξουμε το παραμύθι,θα το δώσουμε και συνέχεια και τέλος καλό!!!