Γι’ αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που Κλαίει. Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, Φιμωμένο και γιγάντιο, Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.Τάσος Λειβαδίτης

...πιάνει το κεφάλι της,και με τα δυό της χέρια,χαιδεύει τις σκέψεις της,ή τις πατάει,τις πιάνει...προσπαθεί να τις βγάλει από την αταξία,να σωπάσει,να ουρλιάξει...
Δεν την πονάει το κεφάλι,όχι τώρα,η ψυχή την πονάει που ξεγλιστράει και γίνεται σκέψεις,σκέψεις.
Πως να βάλεις τον πόνο σε μια σειρά;Πως να τον χαιδέψεις;