Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

είναι ένα σημείωμα που κουβαλάω χρόνια τώρα,πολλά στην τσάντα μου,στην ψυχή μου,πολλές φορές δεν ξέρω καν που είναι,σήμερα το ξαναβρήκα...σε κάποιον πρέπει να το δώσω,για να το διαβάσει,τότε όταν φύγω,γιατί αυτά τα λόγια με εκφράζουν...(και όλοι αποφεύγουν να το κρατήσουν...),ας μείνει εδω...

Δεν είναι τίποτα ο θάνατος.Δεν μετράει.Εγω πέρασα απλά στο διπλανό δωμάτιο.Όλα εξακολουθούν να είναι όπως και πριν..Εγω είμαι εγω και είσαι εσυ,και η ζωή που με τόση αγάπη ζήσαμε μαζί μένει ανέγγιχτη,''απαράλαχτη''.Ότι ήμασταν κάποτε ο ένας για τον άλλο,το ίδιο είμαστε και τώρα.Λέγε με όπως με έλεγες και παλιά,με το ίδιο χαιδευτικό μου όνομα.Μίλα μου με τηνάνεση που μου μιλούσες πάντα.Μην αλλάζεις τον τόνο της φωνής σου.Μην παίρνεις ύφος σοβαρό ή θλιμένο.
Γέλα όπως γελούσες πάντα,με τα ίδια αστεία που μας διασκέδαζαν.Παίξε,χαμογέλα,σκέψου με,προσευχήσου για μένα.Ας μείνει για πάντα στ'αυτιά σου το όνομά μου.Ας το προφέρεις αβίαστα,χωρίς τη σκιά της θλίψης 
να το βαραίνει.Η ζωή έχει πάντα το ίδιο νόημα,δεν το έχασε.Υπάρχει απόλυτη,αδιάκοπη συνέχεια.Τι παραπάνω από ένα ασήμαντο ατύχημα είναι αυτός ο θάνατος;Γιατί πρέπει να χαθώ από τη σκέψη σου,επειδή χάθηκα από τα μάτια σου;
Απλά περιμένω,κάπου πολύ κοντά,λίγο πιο κάτω.
Όλα είναι καλά.

(πόσο με συγκινεί!)αυτά...

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα…..."
(Κ. Δημουλά)

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Ω, έλα μαζί να ιδρύσουμε τα όνειρα, έλα μαζί να δούμε τη γαλήνη...
Έλα στον ώμο μου να ονειρευτείς...
Ο.Ελύτης

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Μια μαμά δράκος γράφει...

Συγγραφέας: Emily Rapp

Μετάφραση: Άννα Περγαντή

Πηγή: www.nytimes.com

Η Έμιλι Ραπ είναι συγγραφέας του βιβλίου “Poster Child: A Memoir” και καθηγήτρια δημιουργικής γραφής στο Santa Fe University of Arts and Design.



Σάντα Φε, Νέο Μεξικό

Ο γιος μου, ο Ρόναν, με κοιτάει και ανασηκώνει το ένα φρύδι. Τα μάτια του είναι λαμπερά και σταθερά. Στα Ιρλανδικά ρόναν σημαίνει “μικρή φώκια” και του ταιριάζει.

Θέλω να σταματήσω εδώ, πριν το τρομακτικό εμπόδιο: ο γιος μου είναι 18 μηνών και το πιθανότερο είναι ότι θα πεθάνει πριν γίνει τριών χρονών. Ο Ρόναν γεννήθηκε με τη νόσο Tay-Sachs, μια σπάνια γενετική ανωμαλία. Σιγά σιγά μετατρέπεται σε φυτό. Θα μείνει παράλυτος, θα παθαίνει κρίσεις, θα χάσει όλες του τις αισθήσεις πριν πεθάνει. Δεν υπάρχει θεραπευτική αγωγή, ούτε θεραπεία.

Πώς ασκείς τον ρόλο του γονιού χωρίς δίχτυ, χωρίς μέλλον, γνωρίζοντας ότι θα χάσεις το παιδί σου αργά και βασανιστικά;

Ψυχοπλακωτικό; Σίγουρα. Όχι όμως χωρίς σοφία, χωρίς βαθιά κατανόηση της ανθρώπινης εμπειρίας ούτε χωρίς μαθήματα που μαθαίνονται με το δυσκολότερο τρόπο, αργά και σταθερά μέσα από πόνο, απόγνωση και βαθειά αγάπη για το πως να είσαι όχι μόνο μητέρα ή πατέρας αλλά πώς να είσαι άνθρωπος.

Οι γονεϊκές συμβουλές, είναι από τη φύση τους, στραμμένες προς το μέλλον, το γνωρίζω. Διάβαζα όλα τα περιοδικά για γονείς. Κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, καταβρόχθιζα ό,τι οδηγό έπεφτε στα χέρια μου. Ο άνδρας μου κι εγώ σκεφτήκαμε πολλές φορές τις ερωτήσεις που έθεταν: ο θηλασμός θα βελτιώσει την λειτουργία του εγκεφάλου; Αν κάνει μουσική θα βελτιωθούν οι γνωστικές του ικανότητες; Ο σωστός παιδικός σταθμός θα βοηθήσει όντως να μπει σε ένα καλό κολλέγιο; Έφτιαχνα λίστες. Κανόνιζα, σχεδίαζα και ήλπιζα.

Μέλλον, μέλλον, μέλλον.

Πότε δεν σκεφτήκαμε ότι ίσως να γινόμασταν γονείς ενός παιδιού χωρίς μέλλον. Το προγεννητικό τεστ που έκανα για τη νόσο βγήκε αρνητικό· ο γεννητικός μας σύμβουλος πίστευε ότι δεν χρειαζόταν να κάνω το τεστ, καθώς δεν είμαι Εβραία και η νόσος θεωρείται πιθανότερη όταν κάποιος είναι Εβραίος Ασκενάζι. Επειδή εγώ έχω εμμονή με τέτοια θέματα, το έκανα ούτως ή άλλως δύο φορές. Και τις δύο φορές τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά.

Τα σχέδια που είχαμε για την ανατροφή του, οι λίστες, οι συμβουλές που διάβαζα πριν γεννηθεί ο Ρόναν έχουν πια λίγη σημασία. Ό,τι κι αν κάνουμε για τον Ρόναν- είτε διαλέξουμε οργανικές τροφές είτε όχι, βαμβακερές πάνες ή πάνες μιας χρήσης, attachment parenting ή εκπαίδευση στον ύπνο- θα πεθάνει. Όλες εκείνες οι αποφάσεις που κάποτε ήταν τόσο σημαντικές, τώρα απλά δεν είναι.

Όλοι οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να ευτυχήσουν, να έχουν αξία. Γράφουμε τα παιδιά μας στη μουσική ή τα πηγαίνουμε σε μαθήματα κολύμβησης γιατί ελπίζουμε ότι θα εκδηλώσουν κάποιο φοβερό ταλέντο που θα τα κάνει -πρώτα αυτά και ύστερα εμάς τους περήφανους γονείς- να ξεχωρίσουν. Παραδοσιακά, το να είσαι γονιός προϋποθέτει φυσικά ένα μέλλον όπου το παιδί θα ζήσει περισσότερο από τους γονείς του και ιδανικά θα γίνει επιτυχημένο, ίσως ακόμη να καταφέρει και κάτι εντυπωσιακό. Το βιβλίο της Amy Chua “Ύμνος Μάχης για την Μητέρα Τίγρη” είναι το τελευταίο εγχειρίδιο για γονείς που ελπίζουν να οδηγήσουν τα παιδιά τους σε αυτόν το δρόμο. Η βασική ιδέα του βιβλίου είναι ότι θα ανταμειφθούμε για τις καλές, προσεχτικές επενδύσεις που κάνουμε στα παιδιά μας με ένα ευτυχισμένο τέλος και ένα πλούσιο μέλλον.

Εγώ όμως έχω εγκαταλείψει το μέλλον και μαζί του, οποιοδήποτε όνειρο να δω τον Ρόναν να παίρνει υψηλή βαθμολογία στα SAT ή να διασχίζει τη σκηνή με το δίπλωμα του Χάρβαρντ ανά χείρας. Δεν περιμένουμε από τον Ρόναν να μας κάνει περήφανους. Δεν περιμένουμε μελλοντικές αποδόσεις των επενδύσεών μας. Έχουμε πετάξει τα γραφήματα με τα αναπτυξιακά οροσήμα και αποφεύγουμε τα περιοδικά για τους γονείς στον παιδίατρο. Ο Ρόναν μας έχει δώσει μια τρομερή ελευθερία απο κάθε είδους προσδοκία, έναν μαγικό κόσμο όπου δεν υπάρχουν στόχοι, δεν υπάρχουν βραβεία, δεν υπάρχουν αποτελέσματα που πρέπει να καταγράψουμε, να συζητήσουμε, να συγκρίνουμε.

Η καθημερινότητα ωστόσο είναι ήσυχη, μπορώ να πω μακάρια.

Αυτή ήταν η μέρα μας σήμερα: αγκαλιές, φαγητό και ύπνος. Μπορεί να δει τηλεόραση αν θέλει· μπορεί να φάει κρέμα και cheesecake για κάθε γεύμα· στο δικό μας σπιτικό, επιτρέπονται σχεδόν τα πάντα. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για το παιδί μας, του δίνουμε φρέσκο φαγητό, του βουρτσίζουμε τα δόντια, φροντίζουμε να είναι πάντα καθαρός και ζεστός και ξεκούραστος και… υγιής; Όχι. Ο μοναδικός μας στόχος είναι να τον αγαπάμε και του το λέμε χωρίς να μας νοιάζει που δεν καταλαβαίνει τις λέξεις. Τον ενθαρρύνουμε να κάνει ό,τι μπορεί, παρόλο που αυτός, σε αντίθεση με εμάς, δεν έχει εγωισμό, ούτε φιλοδοξίες.

Ο Ρόναν δεν θα ευημερεύσει, ούτε θα επιτύχει με τον τρόπο που εμείς καταλαβαίνουμε τον όρο αυτό στην κουλτούρα μας· δεν θα περπατήσει ποτέ, ούτε θα πει “μανούλα” και εγώ δεν θα γίνω ποτέ μητέρα-τίγρης. Οι μητέρες και οι πατέρες των παιδιών με ανίατες ασθένειες είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Οι στόχοι μας είναι απλοί και φριχτοί: να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν με όσο το δυνατόν λιγότερη δυσφορία και όσο το δυνατόν περισσότερη αξιοπρέπεια. Δεν προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για ένα λαμπρό, γεμάτο προσδοκίες μέλλον, αλλά θα ζήσουμε για να τα δούμε να πεθαίνουν πριν την ώρα τους. Θα προετοιμαστούμε για να τα χάσουμε και μετά, αν είναι ποτέ δυνατόν, για να συνεχίσουμε να ζούμε μετά από αυτήν την απώλεια. Αυτό προϋποθέτει μια νέα αγριότητα, ένα νέο τρόπο σκέψης, ένα νέο ζώο. Είμαστε οι γονείς δράκοι: άγριοι και πιστοί και ικανοί να αγαπήσουμε όσο δεν χωρά ο νους. Οι εμπειρίες μας μάς έχουν διδάξει πώς να μεγαλώνουμε ένα παιδί για το εδώ και τώρα, για να αισθανθούμε ότι είμαστε και εμείς γονείς, για τη ρητή συμπόνια που υπάρχει στην πράξη αυτή καθαυτήν παρ’όλο που όλο αυτό αντιτίθεται στην παραδοσιακή σοφία και στις συμβουλές.

ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ζητάει την συμβουλή μας: παραείμαστε τρομακτικοί. Ο θρήνος μας είναι πρωτόγονος και αδέξιος και κάνει τον άλλον να ντρέπεται. Οι βεβαιότητες που θα αντιμετωπίσουν οι περισσότεροι γονείς δεν μας αφορούν και είναι και κάπως χαζές για να είμαστε ειλικρινείς. Οι δικές μας ιστορίες είναι φρικιαστικές, ο πήχης είναι πολύ ψηλά. Συζητήσεις του τύπου ποιο φάρμακο είναι αποτελεσματικότερο στις κρίσεις ή πώς μπορείς να ταΐσεις ένα παιδί που δυσκολεύεται να καταπιεί είναι ισοδύναμες με το να πετάξεις μια βόμβα κατά την διάρκεια ενός εορταστικού δείπνου ή μέσα σε μια παιδική χαρά. Όπως ο dr. Spock που ξαφνικά αντιδρά σαν να τον κατέλαβε ο Al Gore, έτσι κι εμείς λέμε άβολες αλήθειες και προβλέπουμε τραγωδίες.

Και υπάρχει και κάτι ακόμη: Σε μια χώρα σαν τις ΗΠΑ, όπου οι γονείς πρέπει να είναι υπεράνθρωποι, να μεγαλώνουν παιδιά που θα ξεπεράσουν τους συνομίληκούς τους, αυτοί δεν θέλουν να δουν αυτό που βλέπουμε εμείς. Την μακρινή αλήθεια για τα παιδιά τους, για τους ίδιους τους τους εαυτούς: ότι τίποτα από αυτά δεν διαρκεί για πάντα.

Θα διέσχιζα ένα τούνελ φωτιάς αν αυτό θα έσωζε τον γιο μου. Θα ρίσκαρα τα πάντα στο πεδίο μάχης με μια σφεντόνα και μια πέτρα αλά Δαβίδ και Γολιάθ, αν θα άλλαζε κάτι. Αλλά δεν θα αλλάξει κάτι. Μπορώ να βρυχώμαι όσο θέλω για την αδικία αυτής της γελοίας αρρώστιας αλλά τα γεγονότα δεν αλλάζουν. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να προστατεύσω τον γιο μου από τον πόνο όσο περισσότερο γίνεται και μετά να κάνω το δυσκολότερο πράγμα, κάτι που οι περισσότεροι γονείς δεν θα χρειαστεί, ευτυχώς, να κάνουν ποτέ: θα τον αγαπήσω μέχρι το τέλος της ζωής του και μετά θα τον αφήσω να φύγει.

Σήμερα, όμως, ο Ρόναν είναι ζωντανός και η αναπνοή του μυρίζει ρυζόγαλο. Μπορώ να δω την αντανάκλασή μου στα χρυσοπράσινα μάτια του. Εγώ είμαι η εικόνα του και όχι το αντίστροφο και έτσι, πιστεύω, πρέπει να είναι. Σας μιλάω για μια ιστορία αγάπης και όπως όλες οι μεγάλες ιστορίες αγάπης είναι μια ιστορία απώλειας. Κατάλαβα ότι το να είσαι γονιός σημαίνει αγαπώ το παιδί μου σήμερα. Τώρα. Για κάθε γονιό, οπουδήποτε στον κόσμο, αυτό είναι το μόνο που πραγματικά υπάρχει.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

-Μου το υπόσχεσαι;
-Ναι.
-Θα τα διώξεις για πάντα;
-Ναι.
-Κι εκείνος ο ερωδιός που είδαμε στην θάλασσα το πρώτο βράδυ;

-Ήταν η αρχή.
-Και η αγκαλιά σου;
-Εδώ όταν φοβάσαι.
-Ώστε υπάρχει;
-Ναι και λέγεται μαζί.

Χλόη Κουτσουμπέλη

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

"Σ' αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται 

όλους τους άλλους..."

Γ.Σεφέρης

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τα αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω"
Μίλτος Σαχτούρης.

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012


"Κάποιος έριξε κάποτε στο νερό μια πέτρα, κάποιος από την απέναντι όχθη απάντησε την ίδια στιγμή γράφοντας ένα ποίημα, και οι δυο αγνοούν ο ένας τον άλλον και οι δυο ονειρεύονται το ίδιο ακριβώς όνειρο".
Σταμάτης Πολενάκης

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο,
εκείνη που την νιώθεις μέσα στο πλήθος...
γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου,
δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου,
δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου...
απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές
σε σπρώχνει για να περάσει...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012


Πάει λίγος καιρός,που μάθαμε ότι υπάρχει περίπτωση να πάρουν τα παιδιά μας από το νηπιαγωγείο που πηγαίνουν.Ήταν φήμες,λέγαμε.Συζητήσαμε,αγχωθήκαμε,αναστατωθήκαμε με την άλλη μαμά,είπαν για φήμες,πέρασε ο καιρός...Και πριν μια βδομάδα πάλι ακούμε τα ίδια,λίγο καιρό πριν ξεκινήσουν τα σχολεία.Πάμε στο διευθυντή της Α΄βάθμιας,και ο άνθρωπος τα επιβεβαιώνει όλα,όμως είναι καλός,ακούει την άποψη μας,λέει ότι δεν θα μας αφήσουν προ εκπλήξεων...και μας ζητάει μία επιστολή,να΄χει αυτά που του είπαμε.Θα δει και το σχολείο,και θα αποφασιστεί,μακάρι να παν όλα καλά...
Πρός Α΄βάθμια Εκπαίδευση


Δυστυχώς,ξεκινάμε έτσι την επιστολή μας,γιατί τυχαία μάθαμε ότι υπάρχει πρόβλημα στο σχολείο που τόσα χρόνια
πάνε τα παιδιά μας.Υπάρχει πρόβλημα,όχι για μας βέβαια,αλλά για τους ειδικούς.
  Ακούγεται για τον χώρο ότι είναι μικρός,δεν έχει αυλή
Μικρός είναι μόνο για τα δικά μας παιδιά;
Αυλή πόσα νηπιαγωγεία έχουν στην πόλη μας;Μετρημένα.
Πόσο συχνά επιτρέπει ο καιρός εδω,να βγουν στην αυλή τα παιδιά;
Και αν είναι έτσι,γιατί δεν μεταφέρεται όλο το σχολείο,παρά μόνο τα παιδιά μας;(όπως ακούγεται)
Γίνεται διάκριση,έτσι εις βάρος των άλλων παιδιών,πιστεύουμε.
Τα παιδιά μας,τα παιδιά όλου του κόσμου,θέλουν αγάπη,χαμόγελα,μεράκι,διάθεση,αυτά όλα είναι που φτιάχνουν
χαρούμενα προσωπάκια,καλούς ανθρώπους,όχι οι τοίχοι.
Και ειδικότερα τα δικά μας παιδιά,να ξέρατε πόσα παίρνουν από την συνυπάρξή τους με τα άλλα παιδάκια!
  Και αυτό είναι που κάνει και μας ακόμα πιο δυνατούς,το χαμογελό τους.
(Μένουμε λίγο πιο πάνω απ'το σχολείο,και τώρα το καλοκαίρι,όποτε περνάμε από μπροστά,ο μικρούλης φωνάζει ''σκολείο μου''!)
  Είναι το σχολείο τους,η κυρία τους,οι συμμαθητές τους!Συμμαθητές που μένουν στην ίδια γειτονειά,που μεγαλώνουν μαζί,που
κάνουν παρέα.Δεν κάνει ο ''κατάλληλος χώρος'' τίποτα απ'όλα αυτά.
  Και μεις οι γονείς άλλωστε,δεν πρέπει να ρωτηθούμε,πιο πολύ από μας σκέφτονται για το καλό των παιδιών μας;
Ακούγεται,τέλος ότι στο σχολείο που θεωρείται κατάλληλο,από τους ειδικούς,έχει αυλή,έχει και κανονικό νηπιαγωγείο,όμως έχει και
σκαλιά.Πόσο ή καλύτερα τι πρόσβαση θα έχουν τα παιδιά;Όταν το ένα από τα παιδιά έχει κινητική αναπηρία.
 Σας γράφουμε αυτήν την επιστολή,για να σας πούμε ότι είμαστε ευχαριστημένοι στο σχολείο μας,στον χώρο μας,είναι αρκετά μεγάλος,
δεν είναι ''στοιβαγμένα''τα παιδιά κανενός μας,έχει πρόσβαση,είναι κοντά στα σπίτια μας,είναι ένας χώρος,ένα σχολείο γεμάτο αγάπη.
  Μετράει για μας η κοινωνικοποίηση των παιδιών μας και όχι ο ειδικός μεγαλύτερος χώρος,όπως θέλουμε να σας δώσουμε να καταλάβετε.
Η ανθρωπιά και η αγάπη και όχι η διάκριση.
Θέλουμε και αγωνιζόμαστε να μη στερήσουμε τίποτα απ'τα παιδιά μας,ούτε το δικαιώμα τους να πάνε στο σχολείο της γειτονιάς τους,
μην το στερήσετε εσείς.


Με εκτίμηση,
οι γονείς του Ανδρέα και του Νικάνωρα

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

‎"Στόχευε στο φεγγάρι.
 Ακόμα κι αν αστοχήσεις, θα βρεθείς κάπου ανάμεσα στ΄αστέρια"
W.STONE

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012


Σκέφτομαι (πάλι) το φεγγάρι,είναι όμορφο,τόσο όμορφο κι ας είναι μισό.Έχει μια λάμψη...στην καρδιά μου...Σκέφτομαι και το χειμώνα που το ξεχνάμε,γιατί δεν το βλέπουμε,δεν το ''απολαμβάνουμε''...Το χειμώνα (μη μου πείτε δεν έχουμε φεγγάρι;έχουμε,ε;)Ποτέ,ίσως δεν το'δωσα σημασία(γιατί έχει κρύο,πολύ)δεν θυμάμαι τώρα...Όμως,και μισό είναι υπέροχο και δε χορταίνω να το κοιτάζω...
τ'αστέρια πάντα...

Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά,
Τ' άλλο μισό το πήρε το σκοτάδι.
Κι έτσι το βλέμμα σου στέλνεις μακριά,
σαν ουρλιαχτό
και σαν ευχή
και σαν σημάδι...
(και με νιώθει...)
καλό ξημέρωμα

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Χρόνια σε βλέπω ν'αγναντεύεις στο μπαλκονάκι της ψυχής σου.
Δεν έχει περιέργεια η όψη σου.Ούτε αγωνία.Ούτε λύπη.Μόνο κάτι σαν σκιά,θα έλεγα.
Σαν απορία.Τα πλοία αράξανε στα λιμάνια και δεν κατέβηκε κανείς για σένα.Τα τρένα σφύριξαν,χιλιόμετρα μακριά από το σταθμό σου.
Τα περιστέρια που τόσο αγάπησες,δε σου'φεραν κανένα μήνυμα.
Δε θέλω να μου πεις τι αγναντεύεις.Ξέρω.
Ένα <<ίσως>> καρτερείς.
Ένα θολό,ακαθόριστο,ολότελα δικό σου <<ίσως>>.Α.Παπαδάκη


Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Σήμερα είναι πέντε χρόνια από τότε,από κείνη την εγχείρηση...
Που άλλαξε για πάντα τη ζωή του Νικανωράκου μου,και τη δική μας.
Δεν υπάρχει μέρα,που να μην τη σκέφτομαι εκείνη τη μέρα,όμως σήμερα είναι πιο έντονο,όπως κάθε χρόνο που περνάει τέτοια μέρα.Είναι πιο έντονο,πιο βαρύ...Ανάψαμε ένα κεράκι,Παναγίτσα μου να συνεχίζεις να τον προστατεύεις,όλα τα παιδάκια του κόσμου
Αύριο...ξημερώνει μια άλλη μέρα,ε;

Όταν η καρδιά θρηνεί γι'αυτό που έχει χάσει,
το πνεύμα γελά γι'αυτό
που έχει βρει.(ΓΝΩΜΙΚΟ ΣΟΥΦΙ)




Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

‎...Συνάντησα σήμερα,τη μαμά από ένα συμμαθητή του Νικάνωρα,ο μικρούλης θα πάει τον Σεπτέμβριο δημοτικό,έχει πρόβλημα με την ακοή του.Θα πάει ειδικό σχολείο.Η μαμά του,μετά το γειά που είπαμε και τα άλλα,έκλαιγε,έκλαιγε...Γιατί τον στέλνεις εκεί τη ρώτησα,που να πάει,δεν ξέρω μου λέει.Πες μου...Τη λέω.Πίστευα ότι ήξερε,ότι την ενημέρωσαν,Εδω ζούμε στην Ελλάδα του τίποτα...Θέλει να΄ναι μαζί με όλα τα παιδιά,να τα βλέπει,να μαθαίνει,να μιμείται,να χαμογελάει,να παίζει...Όπως όλα τα παιδιά,το δικό σου παιδί...Το δικό μου,τα δικά μας γιατί όχι;Η μανούλα αυτή είναι Αλβανικής καταγωγής και δεν γνωρίζει ίσως πολλά,όμως όλοι τις ίδιες αγωνίες έχουμε,όλοι,δεν έπρεπε κάποιος να την ενημερώσει,σωστά;

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012



Είμαστε φτιαγμένοι από χώμα, αλεύρι και δάκρυα. Γι αυτό και όταν αγγίζουμε ο ένας τον άλλο, διαλυόμαστε
Χλόη Κουτσουμπέλη

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

οι παλιές καρεκλίτσες...

πήραν τη θέση τους στη μικρή βεράντα μας...

Πήγα και πήρα κάτι πράγματα,να χουμε για το βράδυ.Πήρα τον ήχο ενός ρυακιού,κελαρυστό κι αφράτο,
κάμποσα φύλλα ώριμα,που πέφταν απ τα δέντρα,
λίγο καθαρό αέρα-για δες,μήπως δεν φτάνει-και δύο τσάντες μ`έρωτα-μακάρι να μην φτάνει.
.Πήρα και μπόλικο κρασί-αγάπη έχουμε στο σπίτι?-μην και τραβήξει ως το πρωί το γύρισμα του χρόνου..
Σταύρος Απέργης

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα...


Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
Μαβιές
Κόκκινες
Κίτρινες

Τ' ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο
Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο
Τα μάτια της σιωπή...


Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο...




Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών
Αφήσαμε το γήινο δέρμα
Και στον ψίθυρο των δέντρων ψαύσαμε
Τα λόγια μας
Για τελευταία φορά

Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!
Προσανοτολισμοί Ο.Ελύτης

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

το μυαλό...παιχνίδια του και της καρδιάς...
γιατί;λες,ρωτάς...
είναι ζαβολιάρα και αυτή η στιγμή,
σου πήρε τ΄άστρα
από μπροστά σου





...των αστεριών η σκόνη...


να φέρνει...ελπίδα
...αγάπη
...καρδιές γεμάτες...
‎''Πού θα πάμε, ψυχή μου μ'όλη 
τούτη
την εξορία που μέσα μας φέρνουμε ?
Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά 
έγινε τόσο παράξενη , που είναι 
ίδια με τη συντροφιά των 
πολλών ανθρώπων.''-Ζωή Καρέλλη 

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012


Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά!
Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Μ.Λουντέμης
Περάσαμε ένα υπέροχο τριήμερο στο camping της Κιβωτού!Όνειρα που γίνονται πραγματικότητα...
...όπως μια κούνια!Και η χαρά που προσφέρει!Γέμισε την καρδιά μου...
...ο ουρανός,το μισό φεγγάρι,τα αστέρια...

...το παιχνίδι!

....η αγάπη!και ''συμπληρώνεται'' η ΚΙΒΩΤΌΣ!
ευχαριστούμε για όλα

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Γενναίος...!!!
Έλεγε σήμερα όλο το πρωί,λίγο πριν φτάσουμε στην οδοντίατρο.
Βγάλαμε δύο δοντάκια,φύγαν μαζί με τις ευχές μας,για βλαστοκύτταρα,φύγαν και μακάρι να φέρουν υγεία,κάποτε πίσω...Γενναίος,πάντα!!!
καληνύχτα και φιλιά

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012



Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες...
Τάσος Λειβαδίτης
(κατάφερε να πιάσει το αγαπημένο του cd,με το αριστερό χεράκι!!!)
(ανεβαίνουμε σιγά-σιγά τη σκαλίτσα μας...)





Σάββατο 9 Ιουνίου 2012

Χτές,αγόρασα μια σκάλα ξύλινη,άσπρη,όμορφη...
Μου λεν τι να την κάνεις,τι τη θες;
...Να αρχίσω να σκαρφαλώνω για τ'αστέρια,λέω...
Ξεκινάω λοιπόν!