Κυριακή 29 Ιουλίου 2012


Σκέφτομαι (πάλι) το φεγγάρι,είναι όμορφο,τόσο όμορφο κι ας είναι μισό.Έχει μια λάμψη...στην καρδιά μου...Σκέφτομαι και το χειμώνα που το ξεχνάμε,γιατί δεν το βλέπουμε,δεν το ''απολαμβάνουμε''...Το χειμώνα (μη μου πείτε δεν έχουμε φεγγάρι;έχουμε,ε;)Ποτέ,ίσως δεν το'δωσα σημασία(γιατί έχει κρύο,πολύ)δεν θυμάμαι τώρα...Όμως,και μισό είναι υπέροχο και δε χορταίνω να το κοιτάζω...
τ'αστέρια πάντα...

Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά,
Τ' άλλο μισό το πήρε το σκοτάδι.
Κι έτσι το βλέμμα σου στέλνεις μακριά,
σαν ουρλιαχτό
και σαν ευχή
και σαν σημάδι...
(και με νιώθει...)
καλό ξημέρωμα

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Χρόνια σε βλέπω ν'αγναντεύεις στο μπαλκονάκι της ψυχής σου.
Δεν έχει περιέργεια η όψη σου.Ούτε αγωνία.Ούτε λύπη.Μόνο κάτι σαν σκιά,θα έλεγα.
Σαν απορία.Τα πλοία αράξανε στα λιμάνια και δεν κατέβηκε κανείς για σένα.Τα τρένα σφύριξαν,χιλιόμετρα μακριά από το σταθμό σου.
Τα περιστέρια που τόσο αγάπησες,δε σου'φεραν κανένα μήνυμα.
Δε θέλω να μου πεις τι αγναντεύεις.Ξέρω.
Ένα <<ίσως>> καρτερείς.
Ένα θολό,ακαθόριστο,ολότελα δικό σου <<ίσως>>.Α.Παπαδάκη


Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Σήμερα είναι πέντε χρόνια από τότε,από κείνη την εγχείρηση...
Που άλλαξε για πάντα τη ζωή του Νικανωράκου μου,και τη δική μας.
Δεν υπάρχει μέρα,που να μην τη σκέφτομαι εκείνη τη μέρα,όμως σήμερα είναι πιο έντονο,όπως κάθε χρόνο που περνάει τέτοια μέρα.Είναι πιο έντονο,πιο βαρύ...Ανάψαμε ένα κεράκι,Παναγίτσα μου να συνεχίζεις να τον προστατεύεις,όλα τα παιδάκια του κόσμου
Αύριο...ξημερώνει μια άλλη μέρα,ε;

Όταν η καρδιά θρηνεί γι'αυτό που έχει χάσει,
το πνεύμα γελά γι'αυτό
που έχει βρει.(ΓΝΩΜΙΚΟ ΣΟΥΦΙ)




Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

‎...Συνάντησα σήμερα,τη μαμά από ένα συμμαθητή του Νικάνωρα,ο μικρούλης θα πάει τον Σεπτέμβριο δημοτικό,έχει πρόβλημα με την ακοή του.Θα πάει ειδικό σχολείο.Η μαμά του,μετά το γειά που είπαμε και τα άλλα,έκλαιγε,έκλαιγε...Γιατί τον στέλνεις εκεί τη ρώτησα,που να πάει,δεν ξέρω μου λέει.Πες μου...Τη λέω.Πίστευα ότι ήξερε,ότι την ενημέρωσαν,Εδω ζούμε στην Ελλάδα του τίποτα...Θέλει να΄ναι μαζί με όλα τα παιδιά,να τα βλέπει,να μαθαίνει,να μιμείται,να χαμογελάει,να παίζει...Όπως όλα τα παιδιά,το δικό σου παιδί...Το δικό μου,τα δικά μας γιατί όχι;Η μανούλα αυτή είναι Αλβανικής καταγωγής και δεν γνωρίζει ίσως πολλά,όμως όλοι τις ίδιες αγωνίες έχουμε,όλοι,δεν έπρεπε κάποιος να την ενημερώσει,σωστά;

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012



Είμαστε φτιαγμένοι από χώμα, αλεύρι και δάκρυα. Γι αυτό και όταν αγγίζουμε ο ένας τον άλλο, διαλυόμαστε
Χλόη Κουτσουμπέλη

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

οι παλιές καρεκλίτσες...

πήραν τη θέση τους στη μικρή βεράντα μας...

Πήγα και πήρα κάτι πράγματα,να χουμε για το βράδυ.Πήρα τον ήχο ενός ρυακιού,κελαρυστό κι αφράτο,
κάμποσα φύλλα ώριμα,που πέφταν απ τα δέντρα,
λίγο καθαρό αέρα-για δες,μήπως δεν φτάνει-και δύο τσάντες μ`έρωτα-μακάρι να μην φτάνει.
.Πήρα και μπόλικο κρασί-αγάπη έχουμε στο σπίτι?-μην και τραβήξει ως το πρωί το γύρισμα του χρόνου..
Σταύρος Απέργης

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Έξω από τ' ανοιχτό παράθυρο του ονείρου
Σιγά σιγά ξετυλίγεται
Η εξομολόγηση
Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τ' άστρα...


Την αφρούρητη νυχτιά πήρανε θύμησες
Μαβιές
Κόκκινες
Κίτρινες

Τ' ανοιχτά μπράτσα της γεμίσανε ύπνο
Τα ξεκούραστα μαλλιά της άνεμο
Τα μάτια της σιωπή...


Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο...




Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών
Αφήσαμε το γήινο δέρμα
Και στον ψίθυρο των δέντρων ψαύσαμε
Τα λόγια μας
Για τελευταία φορά

Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!
Προσανοτολισμοί Ο.Ελύτης

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

το μυαλό...παιχνίδια του και της καρδιάς...
γιατί;λες,ρωτάς...
είναι ζαβολιάρα και αυτή η στιγμή,
σου πήρε τ΄άστρα
από μπροστά σου





...των αστεριών η σκόνη...


να φέρνει...ελπίδα
...αγάπη
...καρδιές γεμάτες...
‎''Πού θα πάμε, ψυχή μου μ'όλη 
τούτη
την εξορία που μέσα μας φέρνουμε ?
Μαζί μας κανένας κι η μοναξιά 
έγινε τόσο παράξενη , που είναι 
ίδια με τη συντροφιά των 
πολλών ανθρώπων.''-Ζωή Καρέλλη 

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012


Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά!
Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
Μ.Λουντέμης
Περάσαμε ένα υπέροχο τριήμερο στο camping της Κιβωτού!Όνειρα που γίνονται πραγματικότητα...
...όπως μια κούνια!Και η χαρά που προσφέρει!Γέμισε την καρδιά μου...
...ο ουρανός,το μισό φεγγάρι,τα αστέρια...

...το παιχνίδι!

....η αγάπη!και ''συμπληρώνεται'' η ΚΙΒΩΤΌΣ!
ευχαριστούμε για όλα