Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο,
εκείνη που την νιώθεις μέσα στο πλήθος...
γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου,
δεν μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου,
δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου...
απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές
σε σπρώχνει για να περάσει...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012


Πάει λίγος καιρός,που μάθαμε ότι υπάρχει περίπτωση να πάρουν τα παιδιά μας από το νηπιαγωγείο που πηγαίνουν.Ήταν φήμες,λέγαμε.Συζητήσαμε,αγχωθήκαμε,αναστατωθήκαμε με την άλλη μαμά,είπαν για φήμες,πέρασε ο καιρός...Και πριν μια βδομάδα πάλι ακούμε τα ίδια,λίγο καιρό πριν ξεκινήσουν τα σχολεία.Πάμε στο διευθυντή της Α΄βάθμιας,και ο άνθρωπος τα επιβεβαιώνει όλα,όμως είναι καλός,ακούει την άποψη μας,λέει ότι δεν θα μας αφήσουν προ εκπλήξεων...και μας ζητάει μία επιστολή,να΄χει αυτά που του είπαμε.Θα δει και το σχολείο,και θα αποφασιστεί,μακάρι να παν όλα καλά...
Πρός Α΄βάθμια Εκπαίδευση


Δυστυχώς,ξεκινάμε έτσι την επιστολή μας,γιατί τυχαία μάθαμε ότι υπάρχει πρόβλημα στο σχολείο που τόσα χρόνια
πάνε τα παιδιά μας.Υπάρχει πρόβλημα,όχι για μας βέβαια,αλλά για τους ειδικούς.
  Ακούγεται για τον χώρο ότι είναι μικρός,δεν έχει αυλή
Μικρός είναι μόνο για τα δικά μας παιδιά;
Αυλή πόσα νηπιαγωγεία έχουν στην πόλη μας;Μετρημένα.
Πόσο συχνά επιτρέπει ο καιρός εδω,να βγουν στην αυλή τα παιδιά;
Και αν είναι έτσι,γιατί δεν μεταφέρεται όλο το σχολείο,παρά μόνο τα παιδιά μας;(όπως ακούγεται)
Γίνεται διάκριση,έτσι εις βάρος των άλλων παιδιών,πιστεύουμε.
Τα παιδιά μας,τα παιδιά όλου του κόσμου,θέλουν αγάπη,χαμόγελα,μεράκι,διάθεση,αυτά όλα είναι που φτιάχνουν
χαρούμενα προσωπάκια,καλούς ανθρώπους,όχι οι τοίχοι.
Και ειδικότερα τα δικά μας παιδιά,να ξέρατε πόσα παίρνουν από την συνυπάρξή τους με τα άλλα παιδάκια!
  Και αυτό είναι που κάνει και μας ακόμα πιο δυνατούς,το χαμογελό τους.
(Μένουμε λίγο πιο πάνω απ'το σχολείο,και τώρα το καλοκαίρι,όποτε περνάμε από μπροστά,ο μικρούλης φωνάζει ''σκολείο μου''!)
  Είναι το σχολείο τους,η κυρία τους,οι συμμαθητές τους!Συμμαθητές που μένουν στην ίδια γειτονειά,που μεγαλώνουν μαζί,που
κάνουν παρέα.Δεν κάνει ο ''κατάλληλος χώρος'' τίποτα απ'όλα αυτά.
  Και μεις οι γονείς άλλωστε,δεν πρέπει να ρωτηθούμε,πιο πολύ από μας σκέφτονται για το καλό των παιδιών μας;
Ακούγεται,τέλος ότι στο σχολείο που θεωρείται κατάλληλο,από τους ειδικούς,έχει αυλή,έχει και κανονικό νηπιαγωγείο,όμως έχει και
σκαλιά.Πόσο ή καλύτερα τι πρόσβαση θα έχουν τα παιδιά;Όταν το ένα από τα παιδιά έχει κινητική αναπηρία.
 Σας γράφουμε αυτήν την επιστολή,για να σας πούμε ότι είμαστε ευχαριστημένοι στο σχολείο μας,στον χώρο μας,είναι αρκετά μεγάλος,
δεν είναι ''στοιβαγμένα''τα παιδιά κανενός μας,έχει πρόσβαση,είναι κοντά στα σπίτια μας,είναι ένας χώρος,ένα σχολείο γεμάτο αγάπη.
  Μετράει για μας η κοινωνικοποίηση των παιδιών μας και όχι ο ειδικός μεγαλύτερος χώρος,όπως θέλουμε να σας δώσουμε να καταλάβετε.
Η ανθρωπιά και η αγάπη και όχι η διάκριση.
Θέλουμε και αγωνιζόμαστε να μη στερήσουμε τίποτα απ'τα παιδιά μας,ούτε το δικαιώμα τους να πάνε στο σχολείο της γειτονιάς τους,
μην το στερήσετε εσείς.


Με εκτίμηση,
οι γονείς του Ανδρέα και του Νικάνωρα

Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

‎"Στόχευε στο φεγγάρι.
 Ακόμα κι αν αστοχήσεις, θα βρεθείς κάπου ανάμεσα στ΄αστέρια"
W.STONE