είναι ένα σημείωμα που κουβαλάω χρόνια τώρα,πολλά στην τσάντα μου,στην ψυχή μου,πολλές φορές δεν ξέρω καν που είναι,σήμερα το ξαναβρήκα...σε κάποιον πρέπει να το δώσω,για να το διαβάσει,τότε όταν φύγω,γιατί αυτά τα λόγια με εκφράζουν...(και όλοι αποφεύγουν να το κρατήσουν...),ας μείνει εδω...

Δεν είναι τίποτα ο θάνατος.Δεν μετράει.Εγω πέρασα απλά στο διπλανό δωμάτιο.Όλα εξακολουθούν να είναι όπως και πριν..Εγω είμαι εγω και είσαι εσυ,και η ζωή που με τόση αγάπη ζήσαμε μαζί μένει ανέγγιχτη,''απαράλαχτη''.Ότι ήμασταν κάποτε ο ένας για τον άλλο,το ίδιο είμαστε και τώρα.Λέγε με όπως με έλεγες και παλιά,με το ίδιο χαιδευτικό μου όνομα.Μίλα μου με τηνάνεση που μου μιλούσες πάντα.Μην αλλάζεις τον τόνο της φωνής σου.Μην παίρνεις ύφος σοβαρό ή θλιμένο.
Γέλα όπως γελούσες πάντα,με τα ίδια αστεία που μας διασκέδαζαν.Παίξε,χαμογέλα,σκέψου με,προσευχήσου για μένα.Ας μείνει για πάντα στ'αυτιά σου το όνομά μου.Ας το προφέρεις αβίαστα,χωρίς τη σκιά της θλίψης 

να το βαραίνει.Η ζωή έχει πάντα το ίδιο νόημα,δεν το έχασε.Υπάρχει απόλυτη,αδιάκοπη συνέχεια.Τι παραπάνω από ένα ασήμαντο ατύχημα είναι αυτός ο θάνατος;Γιατί πρέπει να χαθώ από τη σκέψη σου,επειδή χάθηκα από τα μάτια σου;
Απλά περιμένω,κάπου πολύ κοντά,λίγο πιο κάτω.
Όλα είναι καλά.

(πόσο με συγκινεί!)αυτά...