Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Γι’ αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που Κλαίει. Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, Φιμωμένο και γιγάντιο, Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.Τάσος Λειβαδίτης


...πιάνει το κεφάλι της,και με τα δυό της χέρια,χαιδεύει τις σκέψεις της,ή τις πατάει,τις πιάνει...προσπαθεί να τις βγάλει από την αταξία,να σωπάσει,να ουρλιάξει...
Δεν την πονάει το κεφάλι,όχι τώρα,η ψυχή την πονάει που ξεγλιστράει και γίνεται σκέψεις,σκέψεις.
Πως να βάλεις τον πόνο σε μια σειρά;Πως να τον χαιδέψεις;

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Παρά λίγη καρδιά θά'ταν ο κόσμος άλλος...Ο.Ελύτης

τι μουσική!σα να κλαίει...
και γλυκιά...σα να πάει να σου σκουπίσει τα δάκρυα...
‎''Ό πράσινος κήπος'' του Νικηφόρου Βρεττάκου

Έχω τρεις κόσμους.Μια θάλασσα,έναν ουρανό και έναν πράσινο κήπο:τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις να σας έλεγα
που φτάνει ο καθένας τους.
Η θάλασσα, ξέρω.Ο ουρανός,υποψιάζομαι.Για τον πράσινο κήπο μου,μη με ρωτήσετε...










καλημέρα όμορφη και χρωματιστή!

Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Να έχεις σαν στόχο το φεγγάρι και αν αστοχήσεις, θα καταλήξεις στ' αστέρια...Artie Shaw

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

«Πως οι σπουδαίες ιστορίες διαλέγουν εκείνους που, από πίστη, ρισκάρουν την ψυχή τους.» {Μάρω Βαμβουνάκη}

...δεν ξέρω αν το'χω μοιραστεί...έχω σχεδόν κάθε βράδυ,ένα αστέρι απέναντι μου εκεί που κάθομαι,εδώ που κάθομαι,μάλλον,και το χαζεύω,με χαζεύει;είναι η παρεούλα μου...
Τώρα δεν το βλέπω,δεν είναι εδώ...έφυγε για σας...
...σας το χαρίζω,κι όταν το βλέπετε,θα'ναι ένα χαμόγελο από μένα,ένα χέρι που χτυπάει τον ώμο
και λέει ψιτ είμαι εδώ,ένας ώμος...και πολλά-πολλά και ας είναι μακρινά,και ας είναι ''καλωδιακά'',
καρδιάς φιλιά και χαμόγελα!
...και το πιο γλυκό,ταξιδεύει...

...μέσα απ'την ψυχή μας,μέσα απ'τ'αστέρια μας...

Κυριακή 20 Μαΐου 2012



Καλημέρα,με το υπέροχο αυτό ποίημα...
Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου
ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα
Μπορεί και να μ΄ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες.
Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα
ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ;

την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη..
νύχτες ταξιδεύαμε
στον ουρανό..
αστέρι και σταθμός
ΘΥΜΑΣΑΙ;

βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε
να του φυτέψουμε μια λέυκα
να μείνουμε για πάντα εκεί
ΘΥΜΑΣΑΙ;

όταν σου έδινα πορτοκάλι
πήγαινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω.
Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ΄όλη τη γη
να βρω το πρώτο πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια..
Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου ΄φερνες ένα κοχύλι
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός..
Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώ
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα, καλοχτενισμένα
και τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζα.
ΘΥΜΑΣΑΙ;

θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ΄ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;
Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά
γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια.
Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσος
Είχες το μύλο δε φοβήθηκες…
κι έτρεξα και σε βρήκα
Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο
που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι
και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο..
το θυμάσαι;

και σου μάθα να ζωγραφίζεις
κάμπους και ποτάμια.
Μη πατάς πολύ το μολύβι σου ΄λεγα.
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
Και χάρτινα κινέζικα πουλιά
Μια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφή
να μην την ξέρει άλλος
Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι
κοντά σ’ενα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμι
τη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αυπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
τα θυμασαι όλα;

Ό,τι δεν χώραγε στις λέξεις
το κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμες.
Θυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;
Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μας
το θυμάσαι;
κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλο
Θυμάσαι πότε;

Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
Κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθια
Μια φορά και έναν καιρό ήτανε δυο
ΘΥΜΑΣΑΙ;

Ήτανε δυο κι ήτανε σαν ένας
ένας και πολλοί μαζί
Χωρίζαμε για λίγο μόνο
γιατί αλλιώς
πως θ’ ανταμώναμε ξανά;
Και σου ‘γραφα κάθε στιγμή
κάτι τεράστια γράμματα
Μου ΄γραφες και συ ακόμη πιο τεράστια.

Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ο χειμώνας
που κράτησε όσο πέντε.
Κι όταν τέλειωσε
ήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύς
Και δεν μπορούσες να γυρίσεις
Έμεινες μακριά
Και μου ΄γραψες
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος…

Μπορεί…
όμως..
τα πιο ωραία μας ταξίδια
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη

Σε περιμένω…

ΕΛΑ

Θα μετρήσω ώς το δέκα ….
Χ.Μπουλωτής

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Το στολίδι ενός σπιτιού είναι οι φίλοι που συχνάζουν σ’ αυτό....

...βρέχει πολύ και στην καρδιά και τα μάτια μας...

ασημοκαπνισμένοι...



Καλημέρα!Σήμερα είπα να σας καλωσορίσω κάπως έτσι...
''Ανεξάρτητα από το που βρισκόμαστε,
χρειαζόμαστε τους φίλους εκείνους που κάνουν τον
κόπο να έρθουν ως τον δρόμο τον δικό μας.''
Καλή συνέχεια...

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...












Χαρά,Αθηνά,Βίκυ,Μισιρλού,Αχτίδα...από την καρδιά μου,
ήθελα να σας αφιερώσω και το'' ένα κοχύλι για σένα ''αλλά δεν το κατάφερα δυστυχώς,ψάξτε το....
με όλη μου την αγάπη

φιλιά!!!


...ένα τραγούδι...


σήμερα το πρωτοάκουσα και είπα να το μοιραστώ,είναι πολύ όμορφο...
είμαι ένα κυκλάμινο που σπάει...

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Μπορούνε...

http://vivliodeiktis.blogspot.com/2012/05/blog-post_9200.html



Ένας άνθρωπος, ακόμα κι όταν πέφτει από έναν γκρεμό, πρέπει να συγκρατήσει την ψυχραιμία του και να πιαστεί από κάποιο κλαδί, από κάποιον βράχο, από κάποια πέτρα και ματώνοντας τα χέρια του να ξανανέβει...


Δε σας το'πα ότι μπορούνε,θέλουν,προσπαθούν;

Ακουστά σ'έχουν τα κύματα...

Να σας πω και ένα ευχάριστο,η καρδούλα του μικρού μου,είναι μια χαρά!!!Σα να μη χειρουργήθηκε και δεύτερη φορά.Είχα μεγάλη αγωνία,ευτυχώς ο υπέρηχος μας έδωσε τόσο καλά νέα για το ατέρι μου.
     
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο 

Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ 
Φιλιά 

Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Μαμά,μανούλα μου,μαμάκα!

Πόσο σ'αγαπώ...
ως τον λίλιο και τα ατέρια(Νικάνωρας)


♥ΕΙΣΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!


Γιατί:

Με αγαπάς
♥Με φροντιζεις
Μου συμπαραστέκεσαι
Μου μαθαίνεις χίλια πράγματα
Με εμψυχώνεις
Και γιατί ,όπως και να το κάνουμε,έσυ η καλύτερη ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!!!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!!!!♥♥
(Γιώργος)

και στη δικιά μου μανούλα...σ'αγαπώ,είσαι πολύτιμη και συγχώρα με όταν σου φωνάζω...




Φιλιά σε όλους σας,ξεχωριστά!

Λένα

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

Τις νύχτες έχουν οδηγό τ’ αστέρια του φωτίζουν ...

κάτι παλιό που είχα κάνει για τον Μελέτη


όχι και πολύ όμορφο,όμως φτιαγμένο με αγάπη(όπως λέει και η Χαρά)!
Μαλαματένια άγκυρα
και χρυσαφένιοι κάβοι...
Πιάνουν και δένουν στη ζωή
για λίγο το καράβι...
Φιλιά και καλό ξημέρωμα

ΟΙ δικοί μου ξένοι,οι πιο μακρινοί,είναι αυτοί που ζουν κοντά μου...

Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε·



αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,
θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,
θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας...Γ.Ρίτσος

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Μη ρίχνετε ψιχάλες....


''Αυτόν τον δύσκολο κόσμο...''
  Κάθε μέρα πάμε για εργοθεραπεία,12 και,μετά το σχολείο,ο Νικανωράκος κάνει τις ακησούλες όπως λέει με τον Μελέτη και'γω πάω για καφέ ή μπυρίτσα λίγο παρακάτω,στον σταθμό.Σήμερα καλύτερα να μην πήγαινα.Ήταν εκδρομούλα,το ειδικό σχολείο,όλο το μαγαζί γεμάτο,έκατσα κάπου στο μπαρ,μου'ριχναν ματιές,χαμόγελα τα παιδιά,το ίδιο και'γω,κολλήσαμε 5 με κανά δυο παιδιά...Προσπαθούσα να με διαχειριστώ,όλη την ώρα,δυο από τα παιδιά ήταν σε αναπηρικά αμαξίδια,το ένα ηλεκτροκίνητο,καθόταν σε διαφορετικές παρέες,όμως ήταν μόνα τους.Έπεφτε το σωματάκι από τη μια μεριά,κανείς δεν πήγε να το σηκώσει,κανείς.Κάποια στιγμή το ένα παιδί,έμεινε μόνο του,και έμεινε μόνο του,συνέχεια να κοιτάει κάπου...Δεν πήγε κανείς από τους συνοδούς να τη γυρίσει στην παρέα με τα άλλα παιδιά,γιατί;Δεν άντεξα,δεν το αντέχω,περπατούσα για το γυρισμό να πάρω τον μικρό μου,και έκλαιγα,έκλαιγα.Τι να σκεφτώ,πως να σκέφτομαι το μέλλον,έτσι;Γιατί;Που'ναι η ανθρωπιά;Που;Και αυτή την αδικία πως,πόσο να μπορείς να τη χωνέψεις;Ναι,δεν μπορεί να περπατήσει,να κουνήσει τα χέρια,είναι άνθρωπος όμως,ψυχή,γύρνα το αμαξίδιο,το παιδί,από την άλλη μεριά,να βλέπει τους συμμαθητές του,γύρνα το,τόσος κόπος είναι;
Σκέφτομαι και σκάω,γιατί;Γιατί δεν περνάν όλα απ'το χέρι μας,δυστυχώς...

Στα όμορφα μάτια σου το γκρίζο μην το βάζεις
δεν σου ταιριάζει σου λέω δεν είναι καλό
το φως σου αγάπη μου μην θες να το σκιάζεις
με παραμύθια που 'χουν τέλος κακό...
Θα το αλλάξουμε το παραμύθι,θα το δώσουμε και συνέχεια και τέλος καλό!!!



Τρίτη 8 Μαΐου 2012

η Λένα προς τ'άστρα

Θα σας πω μια ιστορία,τη δικιά μας ιστορία,είναι λίγο πικρή,είναι όμως και όμορφη γιατί συνεχίζεται,εξελίσσεται...(με δύναμη ψυχής) Θέλω να τη μοιραστώ εδώ,σ'αυτό το φτωχικό μου,γιατί είναι ένα κομμάτι από μένα,της ζωής μου,ή η ζωή μου όλη καλύτερα.Και γύρω-γύρω,όλα τα άλλα αγαπημένα,οι στίχοι,τα τραγούδια,τα σκουλαρίκια,οι προσπάθειες για δημιουργία και όχι μόνο, οι στιγμές που ζω εδω στο φτωχικό της ψυχής μου,παρέα με τα άστρα μου...
Πολυλογώ πάλι,συγνώμη,καμιά φορά σα να μη ξέρω πως να βάλω όλες αυτές τις λέξεις,σκέψεις σε σειρά.
Είμαι η Λένα δύο αγοριών του Γιώργου και του Νικάνωρα,που είναι 12 και 6 χρονών,και είμαι περήφανη που είμαι η μαμά τους.Ο Νικάνωράς μου,έχει εγκεφαλική παράλυση,σπαστική τετραπληγία,ύστερα από εγχείρηση καρδιάς,εδώ και 4μισοχρόνια.Ήταν άτυχος,όμως αγωνίζεται καθημερινά,προσπαθεί,είναι και ας του στέρησαν τόσα ένα χαρούμενο παιδάκι.Θα'θελα να μιλάω,να μοιράζομαι εδώ μέσα όλα όσα νιώθω,μπορώ,προσπαθώ...Ο Γιώργος μου,πάει έκτη δημοτικού,είναι καλό παιδί,μαθητής και αδερφός.
Παρέα να κάνουμε το ταξιδάκι μας για την πολυπόθητη Ιθάκη,ευχαριστώ,καλό ξημέρωμα...

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Χαμογελάνε,νιώθουν,μπορούνε...


Μου ζήτησαν πριν 5 χρόνια να γράψω τη γνώμη μου για το πως "Τα Μ.Μ.Ε."διαχειρίζονται τα Α.ΜΕ.Α.'Εγραψα σα να μην υπάρχουν,ίσως γιατί το τελευταίο Α.,σημαίνει ΑΝΑΓΚΕΣ και όχι ΑΚΡΟΑΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ.Δεν ασχολούντε,δεν υπάρχει ενδιαφέρον,δεν υπάρχει ενημέρωση,υπάρχει όμως άγνοια και ρατσισμός.
Τα Α.ΜΕ.Α., είναι μωρά,είναι νέοι,είναι μεγάλοι,είναι και αυτοί όμως άνθρωποι,τα παιδιά του θεού, που τους βλέπουμε εμείς οι άλλοι όμως κατώτερους.
Μπορεί να μη μιλάνε,να μην ακούν,να μη βλέπουν,να μη περπατάνε..
Αλλά χαμογελάνε,νιώθουνε,μπορούνε!
Η αδιαφορία,ο οίκτος,ο εθελοτυφλισμός,η παραμέρηση,είναι αναπηρία.Αναπηρία είναι,που πριν 4 χρόνια περίπου μια γνωστή μου,μόλις είχε διοριστεί στο δημοτικό σχολείο σ'ένα χωριό δίπλα στην πόλη μας.Την ευχήθηκα και της είπα ότι είναι τυχερή που ήρθε τόσο κοντά.Η δασκάλα των 33 χρόνων,μητέρα δυο παιδιών,θεωρούσε άτυχο τον εαυτό της,γιατί στο σχολείο ήταν ένα κοριτσάκι με ειδικές ανάγκες,η θέση η προνομιούχα ήταν κενή γιατί πολύ απλά υπήρχε εκεί το κοριτσάκι..Η απόσπαση της δασκάλας ήταν η λύση..
Αναπηρία είναι που,στο πάρκο που πάω με το μωρό μου,μας κοιτάνε περίεργα,ούτε καν του χαμογελούν,γιατί το έχω συνέχεια αγκαλιά,δεν μπορεί να περπατήσει,να τρέξει,να παίξει με τα χώματα.Είναι γιατί δεν ξέρουν,φοβούνται όπως λέει και ο Κυριάκος να μην είναι καμιά κολλητική αρρώστεια!
Αναπηρία είναι που,στο σχολείο που πηγαίνει ο Γιώργος ο μεγάλος μου γιός,μου λέει ότι στο διάλειμα τη Βούλα,ένα κοριτσάκι με σύνδρομο Down,την κοροϊδεύουν,την χτυπάνε,τη ρίχνουνε κάτω τα άλλα παιδιά.Βλέπετε δεν είναι σαν κι αυτούς,είναι διαφορετική.
Και η Βούλα κλαίει,γιατί τα άλλα παιδάκια δεν την παίζουνε!!Γιατί,γιατί άραγε;
Και μεις οι γονείς έχουμε τόσα να παλέψουμε,να αντιμετωπίσουμε,τόση αγωνία για το μέλλον,πως θα είναι τι θα απογίνουν και άλλα τόσα να γροθοκοπήσουμε,να τσιρίξουμε,να αλλάξουμε.Μιλάμε,ακούμε,βλέπουμε,περπατάμε..χαμογελάμε,νιώθουμε,μπορούμε.Αγαπάμε τα παιδιά μας,όσο και 'σεις τα δικά σας,στον ίδιο κόσμο ζούμε,τον ίδιο αέρα αναπνέουμε,γιατί εσείς να είστε "μισοί",και οι καρδιές σας "ανάπηρες";
Λένα Γκαντιά
μαμά του Γιώργου 12 χρονών
μαμά του Νικάνωρα 6 χρονών με εγκεφαλική παράλυση

Σήμερα είναι η μεγαλύτερη πανσέληνος και η πιο κοντινή στη γη...




«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ’ ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ’ αγαλματα μόνο δε λυγάνε».
Ονειρεύονται… και ελπίζουν…
 Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…

Θα γελάσεις απ'τα βάθη των χρυσών σου ματιών,είμαστε μες στον δικό μας κόσμο...


Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει...

Κάθε φορά που ανθίζουν τα λουλούδια,θα σκύβεις πάνω τους και θα μυρίζεις την ψυχή μου


Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

Είναι αυτές οι νύχτες...

Είναι κάτι νύχτες,που τ'αστέρια κατεβαίνουν χαμηλά.Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες που όλα σιγοτραγουδούν.
Ακόμα και οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες,προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.Κι έρχεται ακάλεστη.
Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,ούτε ένα λουλουδάκι.Ούτε ένα γλυκό μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.''Αυτάαα!Που είχαμε μείνει;''
Σου λέει μ'όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν'αυτές οι νύχτες,που τα άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
   Που λιώνει το φεγγάρι.
 Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν'αυτές οι νύχτες τελικά,που βλέπεις καθαρά,το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς,όπως οι στάχτες από τα όνειρα...
                                                                                                           Αλκυόνη Παπάδακη

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

...σου χαρίζω όλα τα φεγγάρια του κόσμου


          Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς μα δε σκοτώνω άστρα... Κ.Δημουλά

Μάη,Μάη μου τι μας άργησες;


   ‎''Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη...       
ατέλειωτα μένουν.
Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,
φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.
Γι᾿ αυτό αναγκάζομαι
κάθε σχεδὸν ποίημά μου για την άνοιξη
με μια εποχή φθινοπώρου
ν᾿ αποτελειώνω.''
(Κ. Δημουλά -ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ)